Assassin's Creed serisinin en unutulmaz anlarından biri, Haytham Kenway'in yeni dünyada bir grup suikastçıyı topladığı Assassin's Creed 3'te erken gerçekleşiyor. İlk bakışta, oyuncular Haytham'ın gizli bir bıçak kullanımı, Ezio Auditore'u anımsatan karizması ve Yerli Amerikalıları hapishaneden kurtarmak ve İngiliz redcoats ile yüzleşmek gibi kahramanca eylemleri nedeniyle onları suikastçılar için karıştırabilirler. Bununla birlikte, Vahiy, Hayham'ın "Anlama Babası bize rehberlik etsin" ifadesini ortaya çıkardığında gelir, oyuncuların dizinin antagonistlerini, Tapınakları takip ettiğini açıkça ortaya koyar.
Bu bükülme, Assassin's Creed'in tam potansiyelini örneklendirir. Orijinal oyun, hedefleri bulma, anlama ve ortadan kaldırma kavramını tanıttı, ancak hem kahraman Altaïr hem de hedefleri kişilik eksikliği ile hikaye anlatımında derinlik yoktu. Assassin's Creed 2 daha karizmatik Ezio ile gelişti, ancak Spinoff Assassin's Creed: Brotherhood'daki Cesare Borgia gibi antagonistler az gelişmiş kaldı. Assassin's Creed 3'e kadar Amerikan Devrimi sırasında yer alan Ubisoft, hem avcıyı hem de avcıyı geliştirmeye eşit yatırım yaptı. Bu yaklaşım, henüz çoğaltılmamış olan oyun ve hikaye arasında bir denge kurarak kurulumdan getiriye kesintisiz bir anlatı akışı yarattı.
Assassin's Creed'in mevcut RPG odaklı dönemi iyi karşılanmış olsa da, birçok hayran ve eleştirmen serinin azaldığını savunuyor. Sebeplerle ilgili tartışmalar, Anubis ve Fenrir gibi tanrılarla savaşmak gibi giderek daha fantastik unsurlardan, çeşitli romantizm seçeneklerinin tanıtımına veya Assassin Creed Shadows'ta Afrika Samuray Yasuke gibi gerçek tarihsel figürlerin dahil edilmesine kadar değişmektedir. Yine de, gerçek sorunun, serinin geniş sanal alan dünyalarında seyreltilen karakter odaklı hikaye anlatımından uzaklaştığına inanıyorum.
Zamanla, Assassin's Creed, diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye, ganimet kutuları, mikroişleme DLC ve dişli özelleştirme gibi çok sayıda RPG ve canlı servis öğesini entegre etmiştir. Bununla birlikte, oyunlar büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevlerde değil, hikaye anlatımlarında da giderek daha içten hissettiler. Assassin's Creed Odyssey, Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunsa da, çoğu daha az cilalı ve sürükleyici hissediyor. Birden fazla oyuncu seçeneğini barındıracak şekilde tasarlanmış genişletilmiş komut dosyaları, aksiyon-macera döneminden daha iyi tanımlanmış karakterlere izin veren daha odaklanmış anlatıların derinliğine ve cilasından yoksundur.
Sonuç olarak, yeni oyunlar, karakterlerin sadece dijital yapılardan ziyade karmaşık tarihsel figürler gibi hissettikleri önceki girişleri karakterize eden daldırmayı korumak için mücadele ediyor. Bu kontrast, Gaming'in en iyi yazılarından bazılarını veren Xbox 360/PS3 döneminde, Savonarola'yı yendikten sonra Tutkulu konuşmasından Haytham'ın dokunaklı solilokluğuna, oğlu Connor'un elindeki ölümüne kadar açıktır:
"*Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünmüyorum. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim.*"
Anlatı kalitesi de başka yönlerde azalmıştır. Modern oyunlar, suikastçıların iyi ve Tapınakçıların kötü olmasıyla ilgili çatışmayı basitleştirme eğilimindeyken, daha önceki oyunlar bu çizgileri bulanıklaştırdı. Assassin's Creed 3'te, her Templar'ın son sözleri Connor'un (ve oyuncunun) inançlarına meydan okuyor. William Johnson, Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceğini öne sürüyor, Thomas Hickey suikastçıların misyonunu gerçekçi olmayan olarak görüyor ve Benjamin Kilisesi, perspektifin gerçekliği şekillendirdiğini, İngilizlerin kendilerini kurban olarak görüyor. Haytham, Connor'un George Washington'a olan güvenini bile sorgulayarak yeni ulusun despotizmini öngörüyor - Charles Lee'nin değil Washington'un Connor Köyü'nün yakılmasını emrettiğini ortaya çıkardığında bir tahmin. Oyunun sonunda, oyuncu cevaplardan daha fazla soru bırakarak daha zengin bir anlatı deneyimi yaratıyor.
Franchise'ın tarihini yansıtan Jesper Kyd'in "Ezio'nun ailesinin" serinin teması haline gelen Creed 2'den kalıcı popülaritesi, karakter odaklı hikaye anlatımının öneminin altını çiziyor. PS3 dönemi oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve 3, karakter gelişimine derinden odaklandı, "Ezio'nun ailesi" sadece Rönesans ortamından ziyade Ezio'nun kişisel kaybını uyandırdı. Mevcut Assassin's Creed Games'in geniş dünyalarını ve gelişmiş grafiklerini takdir etsem de, umarım dizi daha odaklanmış, karakter merkezli hikayelerle köklerine dönecek. Bununla birlikte, geniş açık dünyaların ve canlı hizmet modellerinin giderek daha fazla egemen olduğu bir sektörde, böyle bir geri dönüş mevcut piyasa eğilimleriyle uyumlu olmayabilir.
